Bezwiednie wrzuciłem ostatnio zrobioną fotkę w plenerze do CS6, poprawiając balans bieli, nasycenie, kompozycję i naszła mnie pewna myśl. Dokąd zmierza ten wyścig. Oglądam na portalach fotografie i wszystkie są „ rasowane” . Wyciąga się kolory, znika elementy burzące koncepcję, poprawia wszystko często tak jak mi się zdarza mechanicznie. W rezultacie pełno fotek przepięknej urody, kontrastów . Zachody słońca przerastają granice wyobraźni takie piękne nierealne i nie ma w tym……… prawdy. Wpada mi nagle fotka np. taka https://www.ateliora.com/pl/image/228546 i jej prostota zabija. Doskonała . Nie twierdzę , że obróbka cyfrowa to „samo zło” ale zacznę wystrzegać się nadmiaru i przesytu możliwości ingerowania w naturę i poprawiania wszystkiego, mechanicznie, bez jakiegoś celu ot tak żeby poprawić.

Nigdy jakoś nie przejawiałem skłonności do pisania ..... a już z sensem to w ogóle.

Fotografia natomiast była wokół mnie zawsze od smieny 8 ( obowiązkowego prezentu komunijnego ) poprzez wypasione nikony i inne takie. Od ciemni w łazience ( ku rozpaczy domowników ) do super wygody w extra labach.

Poprzez jakieś tam zakręty zyciowe i różne takie zaniechałem pstrykania , a fotki gdzieś zapomniane rdzewieją od kiepskiej jakości utrwalacza. Tak po latach kilku-nastu coś mnie kopnęło i wróciłem do zdjęć. Pomijając zderzenie z przepaścią technologiczną ( wyobrażcie sobie jak można zderzyć się z przepaścią ) to sama fotografia , tematy, ujęcia, kadry są zupełnie jakieś inne - jak te baby Więckiewicza. Zastanawiam się czy jest tu jeszcze dla mnie i mi podobnych trochę miejsca. I to jest właśnie esencja tej grafomani - czy jest miejsce i czy warto je zapełnić ................................